[13] End

  - Sakura, wstawaj.
Ciche brzęczenie przerwało mój sen.
- Wstawaj szybko!
Delikatnie kręcę głową nie chcąc się obudzić.
Ktoś szarpie okrywającą mnie kołdrą, a ja pojękuję cicho w ramach protestu.
- No rusz ten leniwy tyłek! Już czas!
Czas? Na co czas?
- Musisz wziąć swoje leki!
Leki?
Otworzyłam oczy i uderzyła we mnie biel pokoju, w którym się znajdowałam. Zamroczona snem nie do końca wiedziałam co się dzieje. Ale może ja nigdy nic nie wiedziałam?
Chciałam znów się położyć i olać to wszystko, ale nie dopuściły do tego dwie silne ręce, co dziwne, ręce kobiety.
- Nie każ mi znowu ściągać cię z łóżka siłą, proszę. Zrób to raz sama.
Popatrzyłam na kobietę przede mną, nie do końca poznając z kim mam do czynienia.
Całkiem przyjemnie wyglądającą twarz o dużych, brązowych oczach okalały delikatne fale blond włosów. Idealnie piękna. Spojrzałam w dół, gdzieś w myślach spodziewając się, co zobaczę. Oczywiście, miała wielkie piersi.
Westchnęłam cichutko zrezygnowana, a ona zachichotała pod nosem.
- Co rano to samo Sakura. Co rano to samo!
Nie zrozumiałam. Ale to nie było ważne, starałam się przypomnieć sobie sen, który śniłam, zanim ta laleczka mnie z niego wyrwała. Obrazy były zamazane, jakby za mgłą. Marszczyłam czoło i przygryzałam wargi, nie pomagało mi to w cale. Przynajmniej się starałam.
Przeciągnęłam zastałe kości i niepewnie rozejrzałam się dookoła. Pokój, w którym się znajdowałyśmy był dziwny, niczym nie przypominał przytulnego pokoju mieszkalnego, wszystko wyglądało bardziej jak... szpital.
Zmartwiona znowu ściągnęłam brwi.
Dlaczego miała bym być w szpitalu?
Spojrzałam na moją towarzyszkę, ale tej już nie było. Kiedy wyszła?
Jeszcze bardziej niepewnie okręciłam się wokół własnej osi. Przy łóżku stała szafka, zrobiłam do niej dwa kroki, bo zaciekawiła mnie ramka, która się na niej znajdowała. Czy to było moje?
W ramce było zdjęcie mężczyzny i dziecka, dziewczynki. Oboje czarnowłosi, a także, co mnie zdziwiło, czarnoocy. Moją głowę przeszedł ostrzegawczy piorun bólu, zignorowałam go jednak, zbyt ciekawa, kto znajdował się na zdjęciu.
Mała ubrana była w śliczną czerwoną sukienkę z białą kokardką tuż pod szyją, za to on miał na sobie ciemne spodnie i czarną koszulkę.
Oboje coś mi przypominali. Coś bardzo ważnego.
Moja głowa strasznie mnie rozbolała. Złapałam ją jedną ręką, wciąż gorączkowo myśląc, kim też oni byli, że ich zdjęcie było obok łóżka, na którym spałam.
Pustka powoli zapełniała się obrazami. Ból tylko się zaostrzał, ale nic sobie z tego nie robiłam. Zaczęłam pamiętać. Napływały do mnie wspomnienia, które zepchnęłam w głąb swojej pamięci, które starannie zakopywałam codziennie coraz głębiej. Pełne szczęścia, wypełnione miłością, często też bólem, ale z reguły przemiłe. Balsam dla mego serca. Jego delikatny uśmiech, zimna twarz, wściekłość, a z czasem także miłość w tych ciemnych oczach. Miłość, której nie marzyłam się doczekać.
Pierwsze zęby, słowa, kroki. Pierwsze dziecko. Najukochańsza perełka. Jego dziecko. Moje dziecko. Nasze dziecko.
Łzy spłynęły po mojej twarzy. "Gdzie jesteście?" Kołatało mi się w myśli.
I więcej wspomnień.
Wyjazd. Wyczekiwanie. Niepewność i strach. Ból głęboko w sercu. Wiadomość.
Moje życie się skończyło, kiedy nie wrócili. Moje serce umarło, gdy zobaczyłam ciała. Mój umysł roztrzaskał się, bezpowrotnie.
Upuściłam ramkę. Odbiła się od ziemi, stłukła się szybka.
Tsunami wspomnień zalewało moje myśli.
Nigdy nie będę już wolna. Nigdy już nie będę z kimś. Samotna. Na zawsze samotna.
Złapałam dwoma rękoma swoją głowę, starając się szarpaniem włosów wyrwać te wspomnienia. Nie dawało to pożądanego skutku. Moje myśli były jedną wielką plątaniną.
GDZIE JESTEŚCIE?!
Nie zauważyłam nawet kiedy, moje różowe włosy zaczęły wyściełać podłogę i nie zwracałam na to najmniejszej uwagi, dalej szarpiąc.
KIEDY WAS ZNAJDĘ?!
Potrząsanie głową również nie pomagało.
CHCĘ BYĆ Z WAMI!
Walenie głową w ścianę nie było takie złe, ból odwracał uwagę, niestety nadal niezbyt skutecznie.
NIE ZOSTAWIAJCIE MNIE!
Pięści dołączyły do głowy, wybijając nieszczęśliwą melodię. Zdarłam sobie kciuki do krwi. To nadal było za mało.
TAKA SAMOTNA
Upadłam zmęczona na kolana. Łzy zalewały moją umęczoną twarz.
Nie żyją. Dwie najważniejsze osoby w moim życiu. Jedyne, które mnie kochały. Całe moje szczęście... uleciało. Ostatnie uderzenie głową o ścianę.
Zaczęłam krzyczeć.
SAMOTNA

Wszystko jest tylko snem, a każdy sen kiedyś się kończy, nawet najpiękniejszy...