[11]

  "Zgadzam się. Wyjdę za ciebie."
Odkąd te słowa wyszły z moich ust, zachodziłam w głowę, o czym ja cholera myślałam, kiedy to mówiłam? Bo chyba nie mogłam być poważna, prawda?
Ale nie dało się zmienić lub odwołać słów, które wypowiedziałam, a które Sasuke przyswoił i zapamiętał. Smutne, jakże smutne, a także jakie prawdziwe...
Siedziałam w domu z Saradą oczekując nadejścia dnia ostatecznego, do którego było coraz bliżej. Na dniach miałam poznać rodziców przyszłego męża, a następnie stać się prawowitą Panią Uchiha, nawet jeżeli tylko z nazwy.
Moje dziecko będzie miało ojca, a ja będę miała rodzinę. Ale gdzie ta wymarzona miłość, na którą czekałam całe życie? Czy nie mogłam mieć chociaż tyle? Wiedziałam, że Sasuke mnie nie kocha, nawet ostatnio podsłuchałam jego rozmowę ze starszym bratem, w której jasno zaznaczył, po co się ze mną żeni. Korzyści z tego miał ogromne, pod względem pieniężnym, ale także zyskiwał dziecko, o którym nawet mu się nie śniło, a które wiele ułatwiało w zawiłej historii jego i jego ojca. Nie chciałam dociekać, o co chodzi i jaką odgrywam tu rolę. Starałam się być tylko obserwatorem, który nie zostanie wciągnięty, przynajmniej zbytnio, w wir wydarzeń. Chciałam również, by Sarada nie była w centrum tego chaosu, z całych sił trzymałam ją przy sobie, tak, by nic złego jej się nie stało.
Nie byłam nieszczęśliwa. Sasuke był taki jak zwykle, ale może czasem bardziej dla mnie delikatny, najwięcej czasu poświęcał malutkiej, z którą bawił się, czytał jej i zabierał do siebie. Nie chciałam zabraniać mu tego wszystkiego, skoro był ojcem, ale robiłam się zazdrosna, bo ona zdawała się go uwielbiać. Jej wielkie czarne już oczy wpatrywały się w niego, zawsze szeroko otwarte, a na jej małej buźce igrał malutki uśmieszek. Była cała przesłodka i razem tworzyli cudowny obrazek, ale gdzie tu było miejsce dla mnie? Oczywiście to było puste myślenie, pełne zawiści. Wydaje mi się jednak, że każdy chce być kochany. Ale może się mylę?
Z dnia na dzień robiłam się bardziej nerwowa, nie chciałam uczestniczyć w tej farsie, która miała miejsce. Oddalałam się od wszystkiego i wszystkich z małą na rękach, blisko serca. Często myślałam jak dobrze by było, gdybyśmy były tylko my dwie, nikogo więcej. Tylko ona i ja, ja i ona. Coraz częściej w mojej głowie pojawiał się plan ucieczki, totalnego zniknięcia z tego życia. Zostawiłabym kontakt moim przyjaciółką i ukryła się na tak długo, by Sasuke kompletnie zapomniał o istnieniu moim czy naszego dziecka. Co, jak sądziłam nastąpiło by prędzej niż później.
Problemem był mój brak odwagi, by przedsięwziąć coś tak szalonego na własną rękę. Niemożliwością było dla mnie, obmyślenie odpowiedniego planu, czy chociaż zapoczątkowania tego w jakikolwiek inny sposób. Rozmyślałam o tym, ale samo myślenie na niewiele mi się zdawało, bo dochodziłam do wniosku, że na co komu plan? Mam dwie ręce i dwie nogi, trochę pieniędzy na koncie, wystarczy tylko wyjechać na tyle daleko, by nikt cię nie znalazł.
Pewnego dnia przyłapałam się na wyciąganiu walizki. Totalnie bezwiednie po nią poszłam, zamyślona, z głową w chmurach, w następnej chwili z walizką w ręce. I wiedziałam, że nadszedł moment decydujący. Powoli sumiennie wyliczałam w głowie najpotrzebniejsze rzeczy. Chodziłam od szafki do szafki, wyciągałam rzeczy, by następnie złożyć je i spakować, bądź też odłożyć na kupkę rzeczy "do wywalenia". Robiłam to z ciężkim sercem, a mój umysł i serce prowadzili zaciętą kłótnię, w której uczestniczyłam połowicznie. Podjęłam decyzję.
Chcę zniknąć.
Chcę zacząć od nowa.
Chcę być kochana.
Chcę kochać.
Kiedy wszystko było spakowane, poszłam wyrzucić to co niepotrzebne, a walizkę schowałam na jej dawne miejsce, w razie gdyby ktoś do mnie zawitał.
Chciałam pożegnać się z Hinatą i Ino, ale wiedziałam, że wtedy nie udałoby mi się stąd wyjechać, zostałabym i możliwe, że wyrzucałabym to sobie do końca życia. Dlatego też na spokojnie posprzątałam mieszkanie, które miałam zamiar wystawić na sprzedaż za kilka dni, gdy będę już daleko stąd. Poza tym musiałam się czymś zacząć, gdyż siedziałam jak na szpilkach oczekując, że ktoś zaraz przyjdzie i oznajmi mi, że wie co mam zamiar zrobić. Moje dziecko spało spokojnie, więc byłam tylko ja i moje myśli.
Musiałam zdecydować co zrobić z kontem bankowym, po którym mógł mnie wyśledzić Uchiha, jak sprzedać mieszkanie nie będąc na miejscu, a także najważniejsza sprawa, dokąd się udać?
Nie mogłam jechać na ślepo, musiałam obmyślić szczegółowy plan, przynajmniej dotarcia do jakieś małej wioski, by zaszyć się w niej i żyć, po prostu żyć. Moje serce od czasu do czasu szarpało się boleśnie, ale podjęłam decyzję i byłam gotowa na wszystko.

  Mijały minuty, godziny i dni. Udawałam przed wszystkimi, jak to nie mogę się doczekać, by mi wciśnięto obrączkę na rękę. Uśmiechałam się sztucznie, kiwałam głową kiedy trzeba i byłam przemiła, byle tylko nikt nie domyślił się, co siedzi w mojej głowie. Odwlekałam także spotkanie z cudownymi rodzicami mojego "narzeczonego", wiedziałam, że trudniej by mi go było zostawić, gdybym zapoznała się głębiej z jego rodziną. Sasuke nie dopytywał, gotów był myśleć iż jestem zdenerwowana tym wszystkim co na mnie spadło, a ja nie chciałam go wyprowadzać z błędu.
Nadal był sobą, trochę zimnym, nieczułym mężczyzną, ale w równej mierze poznawałam go na nowo jako czułego rodzica i wspaniałego słuchacza. Nie mogłam odpędzić myśli o jego osobie, chociaż tak niedawno byłam pewna, że go nie lubię. Był jedynym mężczyzną, o którym myślałam, którego chciałam dotykać i przez którego chciałam być dotykana.
I to był moment, który wybrałam na ucieczkę, ponieważ opętał mnie. Stawał się ważny, a ja nie chciałam do tego dopuścić.
Po zmroku wyjęłam walizkę i postawiłam ją pod drzwiami, następnie wzięłam małą Saradę, ostatni raz spojrzałam na moje własne mieszkanie i z bólem w klatce piersiowej wyszłam.
Zapakowałam się w auto i odjechałam, a niechciane łzy zawitały pod powiekami. Jechałam do Konohy, miasta, w którym zostałam porzucona, nikt tego nie wiedział, a także nikt nie znał tego miejsca, więc czułam się bezpiecznie. Dwa dni podróży i będę na miejscu powtarzałam jak mantrę.
Po drodze postanowiłam sprzedać samochód i przez jakiś czas podróżować transportem publicznym, zakryłam swoje piękne różowe włosy czarną peruką i na nosie stale miałam okulary. Wiedziałam, że to marne przebranie, ale lepsze takie, niż żadne. Blisko końca mojej podróży załatwiłam sprzedaż mieszkania i kupiłam następny samochód, ponieważ łatwiej się było dostać do tej małej wioski własnym środkiem transportu. Wcześniej też oczyściłam swoje konto z pieniędzy, zmieniłam telefon i zostawiłam swoje życie za sobą. Cały czas zastanawiałam się, czy czegoś nie przeoczyłam, za każdym razem jednak stwierdzałam, że zrobiłam kawał dobrej roboty. Byłam z siebie dumna.

  Na miejsce dojechałam wczesnym rankiem, totalnie zmęczona zahaczyłam o mały hotelik i wynajęłam pokój. Przemiła staruszka życzyła mi miłych snów, na co zdolna byłam odpowiedzieć tylko uśmiechem. Nie wiedziałam, że uciekanie może być tak wykańczającym zajęciem.
Pokoik był mały, ale przytulny i wystarczający jak na moje potrzeby, nakarmiłam Saradę i naszykowałam do spania i gdy malutka zasnęła, sama padłam jak długa.
Nic mi się nie śniło.

  Kilka pierwszych dni siedziałam jak na szpilkach, oczekując Sasuke na każdej drodze, za każdym zakrętem, wszędzie, gdzie tylko byłam. Ciągle łajałam się za to w myślach, "nie znajdzie mnie", powtarzałam jak mantrę. "Poza tym, nawet nie będzie szukał", to także było pocieszające. I w końcu byłam w stanie żyć normalnie. Zaprzyjaźniłam się ze staruszką, która przyjęła mnie pod swój dach na czas nieokreślony, ja w zamian, miałam pomagać jej w pracy. Było to przyjemne, gości miała niewiele, sprzątania także, codziennie pijałyśmy herbatę lub lemoniadę na ganku i rozmawiałyśmy o niczym. Nie pytała mnie dlaczego się tu znalazłam i co robiłam wcześniej, nie liczyło się to dla niej, liczyłam się ja i teraźniejszość, a także mała Sarada, która od pierwszego dnia skradła serce samotnej staruszki.
Świat był wspaniały, dni ciepłe, a mój sen spokojny. Czego chcieć więcej?
"Sasuke".
Machałam głową na każde jego wspomnienie, ale nie mogłam nie przyznać się przed sobą, że byłam ciekawa co u niego, jak mu się powodzi i co zrobił po moim odejściu. Na szczęście dni zacierały jego wyobrażenie w mojej głowie. Priorytetem było wychowywanie dziecka, niczym innym się nie przejmowałam.
Minęło kilka miesięcy spokojnej wegetacji, robiłam się coraz bardziej śmiała, częściej wychodziłam z małą na spacery, a także zrzuciłam perukę, mogłam żyć pełnią życia, nikt nie interesował się mną i tym co robię.
Kilka razy rozmawiałam z Ino i Hinatą, by nie niepokoiły się o mnie na zapas i zupełnie niepotrzebnie. Za każdym razem mówiłam im jaka jestem szczęśliwa, żyjąc na wsi, z daleka od zgiełku miasta, nie wspomniałam za to ani razu gdzie dokładnie się znajduję, chociaż bardzo często padały o to pytania, zbywałam je mruknięciami, wykrętnymi odpowiedziami, lub po prostu milkłam. Wiedziałam, że doprowadzam je tym do szewskiej gorączki, ale nic innego nie mogłam im dać, ufałam im niezmiernie, ale nie ufałam Sasuke, o którym one także nie wspominały, a ja nie pytałam. Tęskniłam za nimi niesamowicie, ale nie byłam gotowa na powrót tak wcześnie, zwłaszcza, że  nie wiedziałam co się dzieje po mojej ucieczce w głowie Uchihy.
Nie spodziewałam się, że byłam na celowniku.
- Sakura, on cię znalazł.
Te słowa wypowiedziała Hinata, gdy do niej zadzwoniłam, nie było przywitania, tylko to na dzień dobry. Zamarzłam, nie spodziewałam się bowiem, że w ogóle szukał.
- On już jedzie Sakura, wyjechał wczoraj.
- Ale jak to?
- Normalnie Sakura. Nikt na świecie się przed nim nie ukryje, a już na pewno nie coś, co uznał za swoje. Rozumiesz co mówię?
Zrozumiałam, jechał po mnie, byłam celem, ofiarą, a on wielkim złym wilkiem. Musiałam uciekać! Teraz, gdy już poukładałam sobie życie! W oczach zalśniły łzy bezsilności. Oh, czemu on nie chciał zostawić mnie w spokoju?!
- Sakura, nie uciekaj proszę, wróć.
- Przepraszam cię, muszę kończyć.
Rozłączyłam się i w pośpiechu wróciłam do auta. W głowie znowu układałam plan, gdzie, jak, dokąd. Nie rozpakowałam się ani razu, cały czas żyjąc na walizkach i byłam dumna, że tak postąpiłam. Wystarczyło wrócić do domu, pożegnać się i jak najszybciej wyjechać.
Na miejscu wyskoczyłam z auta jak oparzona i pobiegłam po Saradę.
Szybciej, szybciej, szybciej, szybciej!
Potknęłam się na schodkach i wyciągnęłam swoje ręce w rozpaczliwym geście, by złagodzić upadek, ale czyjeś silne ręce trzymały mnie w pasie. Poczułam jego zapach i wiedziałam, że się spóźniłam.
- Już nigdy więcej ode mnie nie uciekaj Sakura.
Znów zmęczona, ze zszarganymi nerwami i bezsilna wobec niego, zemdlałam, po raz pierwszy w moim życiu.