[12]

  Obudziłam się spokojna i wypoczęta, wszystko było jak za mgłą, a ja powoli się przeciągałam. Jakie życie jest piękne na wsi! Słychać ćwierkanie ptaków, szum wiatru, śmiech dziecka...
Śmiech dziecka!!!
Zerwałam się z łóżka jak oparzona i spojrzałam na zegarek, było po 11! Z niedowierzaniem przecierałam oczy, licząc, że jakimś cudem wzrok spłatał mi figla. Niestety nie, na prawdę obudziłam się tak późno, a Haruka musiała zająć się Saradą. Nie ubierając się wybiegłam z pokoju, by przeprosić biedną staruszkę, że musiała wykonywać moje obowiązki.
Ogromnym zdziwieniem było zobaczenie na podłodze Sasuke z moją, a w sumie naszą, małą na rękach. I wtedy sobie przypomniałam. Całkowicie blada i niezdolna by wydusić choćby słowo, wpatrywałam się w ten idylliczny obrazek, ciekawa kiedy spostrzegą moją osobę. Trwało to chwilę i pierwsza zauważyła mnie Sarada, która od razu wyrywała się do mnie z rączkami i ogromnym uśmiechem. Tuż za nią spojrzał na mnie on, jego twarz nie wyrażała złości, była raczej zrelaksowana, a to nie tego się spodziewałam. Oczekiwałam wybuchu złości, wyrzutów i bogowie wiedzą jeszcze czego. Ale on tylko patrzył, jakby równie niepewny, w jakim nastroju będę ja. Zbita z pantałyku otwierałam i zamykałam usta, żeby mu coś powiedzieć, wytłumaczyć, by zrozumiał, że musiałam, nie mogłam inaczej.
- Przepraszam Sakura.
Osłupiałam. Zgłupiałam. Ogłuchłam.
- Słucham?
Wstał z małą na rękach i podszedł do mnie powoli, patrząc na mnie tymi swoimi ciemnymi, nieprzeniknionymi oczami. Nie wiedziałam czy uciekać czy zostać, trzymała mnie tu tylko Sarada, a on to chyba wiedział, bo nie kwapił się by mi ją łaskawie oddać.
- Powiedziałem przepraszam, chciałbym abyś to przyjęła do świadomości, bo rzadko to robię, szczerze powiedziawszy wcale.
- Jeżeli masz być zmuszany do przeprosić, które są nieszczere, to ja podziękuję.
Wyciągnęłam ręce, jasno dając mu do zrozumienia, czego oczekuję, ale on jakby tego nie zauważył.
- Nie przeszkadzaj mi, kiedy się przed tobą płaszczę. I nie patrz na mnie takim wzrokiem. Jak już mówiłem przepraszam, zbytnio naciskałem i dopiero twoja ucieczka mi to uświadomiła...
- To znaczy, że dasz mi spokój?
- Dasz mi dokończyć?!
Dopiero gdy niepewnie skinęłam głową, kontynuował.
- No więc, uciekłaś, a ja wpadłem w szał. Jak mogła mi to zrobić? Tak właśnie myślałem. Po przemyśleniach doszedłem jednak do wniosku, że może i ja popełniłem kilka błędów. Przyjechałem więc za tobą aż tutaj i przepraszam. Proszę cię również byś już nigdy nie uciekała.
- Jak mi nie będziesz dawał powodu to nie będę.
Myślałam, że mruczałam cichutko pod nosem, ale on jakimś cudem mnie usłyszał i zgromił wzrokiem. Zrobiłam minę niewiniątka, a on tylko pokręcił głową.
- Haruka przygotowała śniadanie. Zjadłabyś coś?
Zaskoczona popatrzyłam w jego oczy. Haruka? Już sobie owinął słodką staruszkę dookoła małego palca, że są na ty? Wiedziałam iż była kobietą niechętnie ufającą mężczyzną. Do jakich więc sztuczek się ubiegł, by ją udobruchać?
- Sakura?
Otrząsnęłam się z tych myśli i pomyślałam o jedzeniu, jak na zawołanie mój brzuch zawył głośno. Myślałam, że zapadnę się pod ziemię. Sasuke za to podśmiewał się po cichu, czym znowu mnie zaskoczył. Chichoczący Uchiha, widok bezcenny. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie zapisać daty tego wielkiego wydarzenia, ale zadowalała mnie tylko pamięć o tym. Połechtało mnie to, że był przy mnie taki swobodny. Tutaj z daleka od miasta, był zwyczajny, bardziej ciepły i to bardzo mi się podobało. Za bardzo...
- Idziesz?
- Tak, tak, już, moment.

  Życie we dwójkę z daleka od natłoku wielkiego miasta, ścisku jaki tam panuje i wyścigu szczurów, w którym na co dzień bierzemy udział, wpływał na nas zbawiennie. Dziwnie było żyć razem tak normalnie, odzywać się miło, opiekować na zmianę dzieckiem, czy nawet wychodzić razem na miasto. Sasuke był moim towarzyszem i o ile wcześniej bardzo chętnie bym się go pozbyła, teraz trzymałam go blisko siebie. Jego obecność była kojąca, moja samotność mniejsza, umysł spokojny.
Czekałam aż zacznie rozmowę o powrocie, często przyłapywałam go na wpatrywaniu się we mnie, a wtedy chciałam go zapytać, czy chce mi coś powiedzieć. Niestety słowa te nie wychodziły z moich ust, a on jakby speszony, zawsze odwracał wzrok. Było to zastanawiające, ale nie wierciłam mu dziury w brzuchu, ponieważ tak było mi dobrze. Chociaż doskonale zdawałam sobie sprawę iż prędzej lub później nadejdzie moment, w którym temat wypłynie na powierzchnię. Zdawało się jednak, że oboje odwlekamy ją jednakowo.
Byłam mniej cierpliwa od Sasuke, nie wytrzymałam napięcia, którego udawaliśmy, że nie widzimy.
- Czemu mnie nie namawiasz do powrotu?
Spojrzał na mnie jakoś tak dziwnie, jakby się nie spodziewał tych słów z moich ust.
- W końcu wcześniej tak na mnie naciskałeś, spieszyło ci się. Chyba, że masz kogoś innego?
- Co? Nie, nie mam. Zastanawiałem się właśnie i nie wiem. Podoba mi się tutaj, ty jesteś tu inna. Ja powiedziałem ci iż zrozumiałem, gdzie popełniłem błąd. Umówiłem się z ojcem, żeby poczekał, ponieważ moja narzeczona potrzebuje czasu, a on się z tym nie spierał, sam wie jakie potrafią być kobiety.
- To nie jest śmieszne. Poza tym jaka narzeczona? Myślałam, że to nieaktualne?
- Proszę nie zaczynaj znowu. Dam ci tyle wolności ile będziesz chciała, postaram się żeby było nam dobrze. Całej naszej trójce. Czy to za mało?
Chciałam od razu odpowiedzieć tak. Ale czy naprawdę tak myślałam? Nie wiedziałam. Niektórzy żyli bez miłości, dla dzieci, nawet jeżeli tylko się kłócili, a czas, który spędziliśmy razem, pokazał nam, że potrafimy się dogadać. Czy życie u jego boku mogło być takie złe? Tego też nie wiedziałam. Mimo wszystko z moich ust wyszło cichutko:
- Chciałabym żebyś mnie kochał.
I wyszłam tak po prostu, mając nadzieję, że jednak nie usłyszał.

  Tego samego dnia spakowałam swoje rzeczy i wyniosłam przed dom, to samo robił Uchiha. Później mieliśmy to zapakować do samochodu i wrócić do domu.
Pożegnałam się z Haruką i obiecałam, że napiszę do niej i na pewno niedługo ją odwiedzę.
Niepewność w moim sercu narastała z każdą sekundą. Jak przywitają mnie moje dwie najlepsze przyjaciółki? Jak bardzo są na mnie złe?
Na początku drogi nie odzywaliśmy się do siebie za wiele, milczenie przychodziło nam naturalnie, nie było krępujące. Postanowił jednak przerwać tą ciszę.
- Sakura, zadałem ci wcześniej pytanie odnośnie tego małżeństwa. Nie możesz dać mu szansy?
Zastanawiałam się nad tym cały czas i doszłam do wniosku, że kiedy nie zmusza mnie do tego w tak jasny sposób, jestem nawet bardziej przychylna.
- Wiem, że pragniesz miłości, ale nikt nigdy nie powiedział, że jej nie zaznasz. Prawda?
Spojrzałam na niego zdziwiona.
- Nie patrz tak na mnie, ja też mam uczucia. Poza tym nie znamy się za dobrze, myślę, że jak spędzimy ze sobą więcej czasu, będziemy wiedzieć o sobie więcej, to może być dobry związek.
Słuchając jego wywodu, byłam pewna swojej odpowiedzi, w sumie, byłam jej pewna już wcześniej.
- Możemy się poznać Sasuke, możemy spróbować, ale już nigdy nie groź mi, że odbierzesz moje dziecko. To mój drogi, dotyka każdą matkę dogłębnie. Jesteśmy wtedy gotowe walczyć jak lwice, wydrapać oczy pazurami i zabić. Rozumiesz?
Przez chwilę wydawało mi się, że wielki Pan Uchiha się rumieni.
- Moja matka powiedziała to samo.
Nie wierzyłam własnym uszom! Roześmiałam się w głos, budząc przy tym Saradę, on przywdział na twarz maskę, a ja już na niego nie naciskałam.
Bycie z nim mi odpowiadało.
Tylko ja wiedziałam czemu drugi raz zgodziłam się na małżeństwo z nim. Byłam w nim zakochana. Zauroczona od pierwszej chwili, w której go ujrzałam, a z biegiem czasu po prostu wpadałam w to głębiej. Niczym śliwka w kompot. Utopiłam się w nim, moje uczucia były jasne i czyste. Wiedziałam, że nawet ta jednostronna miłość będzie mnie trzymać.
Nie wiedziałam tylko jak długo.

  Ślub odbył się po tygodniu, był raczej kameralny, z grupą najbliższej rodziny i znajomych. Zaskoczenie moim nagłym powrotem było nieporównywalnie mniejsze od odczuwanej radości. Chociaż Ino i Hinata udawały, że się na mnie poważnie gniewają, w duszy były szczęśliwe i w końcu spokojne o mnie.
Dziadkowie Sarady byli nią urzeczeni, ona nimi zresztą także. Rozwodzili się nad jej czarnymi krótkimi włoskami, słodkimi dużymi oczkami, a także postępowaniu w chodzeniu. Stała się ich światem, a ja byłam przeszczęśliwa. Taka ciepła rodzina!
Sasuke ciągle był sobą, trochę oderwanym od rzeczywistości, al e nie mogłam nic mu zarzucić. Starał się by nasza relacja była zdrowa, dogadywaliśmy się, staliśmy się sobie bliscy jak przyjaciele, co było dużym krokiem wprzód.
Postanowiłam, że nie poddam się tak szybko i jakoś go zdobędę. W końcu nikt nie jest całkowicie nieczuły na miłość, która znajduje się tuż obok. Miałam nadzieję, że kiedyś i on mnie pokocha, to było więcej niż marzyłam z nim mieć.
Metoda małych kroczków, prosto przed siebie, nie oglądać się za siebie. To musiało być to, a jeżeli coś będzie szło nie tak, postaram się to naprawić własnymi dłońmi, własnymi siłami.